Hoi iedereen!

We zijn alweer een paar dagen op het project geweest, dus het is hoog tijd voor een update!

Dinsdagmorgen zijn we voor het eerst naar het project gegaan, samen met Eva (coördinator) en een andere vrijwilliger. We kregen hier eerst een uitgebreide introductie van Jake, de manager van het project. Hij heeft ons uitgelegd hoe het project zich door de tijd heen ontwikkeld heeft en wat ze nu allemaal doen.

Wat voor jullie nog goed is om te weten, is dat er nu geen kinderen op het project zijn. Dit is omdat het nu (zomer)vakantie is en er in de vakantie geen scholen open mogen zijn. Normaal gesproken biedt Hands for Hope een holiday programm aan, maar daar hebben ze nu nog steeds geen vergunning voor gekregen. De vakantie is tot 4 februari, dus dan zijn er sowieso weer kinderen en heel misschien al iets eerder. Dit betekent niet dat we ons hoeven vervelen, het is even anders dan verwacht, maar er is genoeg te doen!

Na de introductie konden we gelijk aan de slag met het verven van bankjes voor in de nieuwe groep. Wij, en nog twee andere vrijwilligers, wilden de bankjes gaan verven, maar al gauw kwamen meer mensen helpen. Twee teachers bleven lang helpen, maar het leek er niet op dat ze dit al vaker gedaan hadden haha. Ze deden hele dikke klodders en sloegen ook soms stukjes over. Wij durfden daar niet zo goed iets van te zeggen, maar de andere vrijwilligers (die hier al langer werken) die gingen er gewoon nog een keer overheen, dus dat hebben wij later ook maar gedaan XD

We hebben lunch gegeten op het project, dit was rijst, bonen, een soort gekke groente en aardappels. Dit was best lekker, alleen die groene groente niet! Dit krijgen we vanaf nu elke dag. We hebben tijdens de lunch gezellig gekletst met een vrijwilliger uit Italië, een echte kletskous, leuk om te horen hoe hij Nederlandse toeristen beschrijft!

Na de lunch spraken we met de headteacher, zij was net terug uit de gevangenis, omdat hier een van de kinderen van het project zat. Hij zit eigenlijk in boarding school vanwege zijn gedrag (een soort gesloten school, waar je ook ’s nachts verblijft), maar had nu vakantie, dus was thuis. Hier heeft hij geprobeerd dingen te stelen en heeft hij mensen aangevallen met een mes. Daarom was hij nu opgepakt en de headteacher probeerde te helpen om hem uit de gevangenis te krijgen. Wij vonden dit wel een heftig verhaal gelijk op de eerste dag, maar de headteacher vond het heel normaal. ’s Middags op tijd naar huis, langs de supermarkt, en met de boda naar huis. We hebben noedels gegeten, gewoon lekker op z’n Nederlands en hebben ’s avonds nog wat spelletjes gedaan.

Woensdag zijn we helemaal alleen naar het project gegaan, gelukkig wist de boda-driver waar het was. ’s Ochtends zijn we de sloppenwijk ingegaan, met de social worker en een Canadese vrouw. Hele bijzondere ervaring! Dit is iets wat je eigenlijk moet meemaken om het te begrijpen, maar we proberen het een beetje te beschrijven. Overal werd Mzungu geroepen en gezongen en alle kinderen waren heel enthousiast dat ze ons zagen. Ze pakten onze handen steeds vast, voelden aan onze armen en ze liepen hele stukken achter ons aan. Wat een apart gevoel was dat! In de sloppenwijk viel ons vooral op dat het zo erg stonk en dat er zoveel mensen woonden! Erg veel armoede, maar toch hing er zo op het eerste gezicht wel een goede sfeer. Broertjes en zusjes zorgen voor elkaar en volwassenen waren bezig of zaten bij elkaar. Er lag overal heel veel afval, waar kippen en geiten doorheen liepen. Ook moesten we goed opletten waar we liepen want het waren soms blubberige paadjes en de was hing kriskris tussen de steegjes door.

De sloppenwijk (dit is de enige sloppenwijk waar het project mee werkt) ligt onderaan de berg en er is een riviertje. Als er veel regen valt, stroomt al het water van de hele stad de sloppenwijk in en overstroomt de rivier. Veel huizen krijgen hierdoor dan schade en soms spoelen er zelfs huizen weg. Heftig om te zien hoe mensen zo moeten leven!

Na de lunch op het project zijn we aan het werk gezet door een van de teachers. We hebben geholpen met plaatjes natekenen voor op de posters in de klaslokalen. De teachers praatten ondertussen met elkaar in het Luganda, waarbij ze heel veel lachten en schreeuwden. Ook viel het ons op hoe chill iedereen te werk gaat! Heel veel pauzes en gezelligheid tussen het werken door.

’s Middags zijn we, na een keer verkeerd te rijden, veilig aangekomen bij het huis. Het is hier de gewoonte om iedere woensdagavond uit eten te gaan met de groep, dus wij gingen gezellig mee. We zijn om half 7 met de boda gegaan en ’s avonds met de Uber terug, omdat het dan niet meer veilig is met de boda. Toen we thuis kwamen was de stroom uitgevallen, wel leuk om een keer mee te maken en gelukkig was het al laat. Dinsdag zaten we trouwens een hele tijd zonder water, dus we hebben alles al meegemaakt ;)

Vandaag was wel vergelijkbaar met gisteren. We zijn weer ’s morgens de sloppenwijk ingegaan, maar gisteren was het een soort rondleiding en nu waren ze echt met hun werk bezig. Hands for Hope heeft best strenge voorwaarden om kinderen met het project te laten meedoen, omdat ze echt alleen de meest kwetsbare kinderen willen helpen. Hiervoor nemen ze vragenlijsten af bij de mensen thuis en inspecteren ze de woning. Ze gaan hiervoor meerdere malen terug en vragen ook buren en kinderen om informatie. Wanneer er een compleet beeld is en het kind voldoet aan de voorwaarden, mag hij/zij naar de school komen. Dit is nodig omdat ouders meestal graag willen dat hun kind gratis naar deze school gaat en twee maaltijden per dag krijgt. Vandaag werd dit ook gedaan.

’s Middags hebben we weer geholpen met de posters. Toen we thuis waren is Corine met een andere vrijwilliger naar de supermarkt gegaan voor het avondeten. Onderweg remde de boda-driver zo hard, dat ze er bijna af viel, maar gelukkig ging het goed. We wilden wraps eten, dus Joanne is chapati’s gaan halen bij een kraampje een stukje verderop. Lekker gegeten en verder hier een rustige avond gehad, want een deel van de groep is op safari.

Tot de volgende blog!