Hoi iedereen!

Onze laatste weken zijn aangebroken, over tweeënhalve week gaan we alweer naar huis. Dit is aan de ene kant super leuk, omdat we iedereen thuis echt missen, maar aan de andere kant ook echt niet, want we hebben het hier nog zo leuk. Maar proberen nu extra van onze laatste dagen te genieten en zijn al een beetje aan het afronden hier.

Sinds onze vorige blog is er op het project niet veel veranderd. We hebben het nog steeds erg leuk elke dag en kunnen ons goed nuttig maken. We zijn een paar weken geleden naar een middelbare school in de buurt gegaan. Op deze school zitten een stuk of 50 kinderen die nog gesponsord worden vanuit Hands for Hope. Het plan was dat wij met de kinderen die problemen hebben, gingen praten. Wij zouden ze dan kunnen helpen of belangrijke informatie door kunnen geven aan de social workers van Hands for Hope. Dit leek een goed plan en we hebben de afgelopen tijd geprobeerd dit op te starten. We zijn er elke woensdagmorgen in de pauze naar toe gegaan, maar we hebben nog niet echt resultaat geboekt. Het is blijkbaar heel moeilijk om een lijst te maken met kinderen die problemen hebben, of om maar een paar kinderen te sturen, dus we krijgen steeds de hele groep naar ons toe. Nu wachten we tot iemand van de high school een lijst met kinderen naar onze school heeft gestuurd en pas dan gaan we terug haha.

We hebben ook nog een writing competition gehad op school. Joanne heeft promotie gemaakt, want de head teacher noemde haar tegenover de kinderen steeds de head mistress. De kinderen geloofden dit natuurlijk, maar ook zelfs sommige leraren haha. Waarschijnlijk was dit trouwens, omdat hij Joanne’s naam steeds vergeet, maar dat doet er niet toe. Het was leuk om bij de writing competition betrokken te worden. De kinderen hebben interessante essays geschreven, het was leuk om dit te lezen. We hebben de vijf beste uitgekozen en ook prijsjes gekocht voor de winnaars. Bij de prijsuitreiking mocht Joanne uit het niets een speech (van maximaal 2 minuten) geven. Dat was natuurlijk veel te kort, Joanne heeft een uurtje aan de kinderen verteld hoe trots ze op ze was.

Corine heeft trouwens 2 weken geleden een ongelukje gehad met haar enkel. We wilden naar huis gaan en ze liep van een afstapje af (waar we elke dag vanaf moeten) en verzwikte zich toen. Ze stond gelijk op en dacht dat het wel ging, maar dat was niet zo. Joanne heeft toen snel een boda van de straat geplukt en die heeft Corine netjes thuisgebracht. Dit was heel fijn met alle hobbels haha. Toen ze thuis was heeft ze het snel gekoeld, maar het was echt bizar dik. Ze heeft geprobeerd zoveel mogelijk te koelen en omhoog te houden, maar toch heeft ze er lang last van gehad. Op het project dacht iedereen wel te weten wat ze ermee moest doen. Ze moest naar het ziekenhuis voor een behandeling, rare middeltjes erop smeren en wat we vooral vaak hoorden was dat we het moesten masseren. Dit heeft één leraar dan ook een keer gedaan, maar dit deed zoveel pijn dat Corine ‘screamed like a baby’. Dit voelde toch echt niet goed, de pijn was opeens juist erger, dus is ze ’s middags naar het ziekenhuis gegaan om het te laten checken. Hier bleek dat er niets gebroken was, maar dat het gewoon de enkelbanden waren. En ook zei de dokter dat masseren zeker niet goed is! Haha dus vanaf toen mocht er zeker niemand meer aan haar voet komen. En nu loopt ze er gewoon weer goed op en is het bijna helemaal genezen. Onze guard wacht op het moment dat ze weer kan voetballen, want alleen met Joanne wordt op den duur wel saai ?

Het hoofd van het social work bedenkt de laatste tijd allemaal nieuwe dingen voor ons om te doen. Zo had hij pas het idee om bij de ouders van kinderen uit de special needs class langs te gaan, om met de ouders te praten. Dit ging dan over kinderen waarvan de ouders de beperking niet accepteren of die niet goed omgaan met hun kind. Helaas kon Corine vanwege haar dikke enkel niet mee, dus is Joanne samen met een nieuwe vrijwilliger (Bette), de special needs teacher en de social worker naar het huisje van een jongen uit de special needs class geweest. Deze jongen heeft een intellectual disability en volgens ons heeft hij ook autisme, maar de special needs teacher vindt van niet. Hij kan niet praten en hij doet verder ook niet echt veel. Als je tegen hem praat, reageert hij eigenlijk niet. Als hij ’s ochtends op school komt, stinkt hij ook altijd heel erg, dit komt doordat hij zichzelf niet goed kan wassen en hij slaapt samen met zijn broertje in bed en die plast vaak in bed ’s nachts. Hij heeft ook problemen in normale dingen, zoals wassen. Hij kan het wel, maar hij doet er een paar uur over, omdat hij gewoon niet weet waar hij moet beginnen. De dag dat we naar zijn huisje gingen, had het de hele nacht heel hard geregend dus het was echt een troep in de sloppenwijk. We kwamen aan bij het huisje, hij woont alleen met zijn vader en zijn broertje in een klein huisje waar een stapelbed in staat. Hij lag in zijn bed te slapen en volgens zijn vader lag hij hier al de hele dag, hij had dus ook niet gegeten terwijl het al 3 uur ’s middags was. Zijn vader leek heel aardig en hij wil het ook heel graag goed doen voor zijn zoon, maar dat is erg moeilijk. Hij vertelde dat hij soms huilend thuiskwam uit school, omdat kinderen hem onderweg geslagen hadden. Deze jongen slikt ook medicijnen, omdat hij blijkbaar vroeger hyperactief was en dan uit vuilnisbakken ging eten enzo. Door deze medicijnen wordt hij alleen nu veel te rustig. Hij is heel erg in zichzelf en er lijkt geen leven in hem te zitten. Dit zou ook kunnen komen doordat hij niet regelmatig medicijnen krijgt, omdat zijn vader niet altijd geld heeft om dit te kopen. Het is dus echt een lastige situatie om hem goed te kunnen laten ontwikkelen. Bette en Joanne hebben veel vragen aan de vader kunnen stellen en dit was heel interessant om te doen. Ze voelden zich echt social workers ?. De dag erna hebben ze met de social worker en de special needs teacher een meeting gehad, waarbij we de casus besproken hebben. Volgens hen liegt de vader en wordt de jongen thuis geslagen. Bette en Joanne hebben hun ideëen over de jongen besproken en ze hebben samen een plan opgesteld. Het plan is om iets aan de medicijnen te gaan doen en Bette en Joanne gaan een soort counseling geven aan de familie. Ze gaan dan vertellen over wat de beperking inhoudt, hoe je hiermee om kan gaan en hoe je hem nieuwe dingen kan leren. Ook gaan ze benadrukken dat het heel belangrijk is dat hij niet geslagen wordt, maar dat je hem op een positieve manier moet benaderen. Ze zijn heel benieuwd hoe dat zal gaan en hopen echt dat deze jongen beter behandeld zal worden en zich hierdoor kan gaan ontwikkelen.

We hebben ook nog een leuk nieuw projectje bedacht, wat we zo snel mogelijk willen opstarten. Het idee is om voor de special needs class een tuintje te maken. Ze kunnen hierin dan groenten verbouwen en zo praktische vaardigheden leren. Dit lijkt ons heel nuttig, omdat de kinderen nu in de klas zitten en proberen letters, cijfers en kleuren te leren, maar dit is niet per se iets waar ze voor de toekomst wat aan hebben. We hebben aan allerlei mensen navraag gedaan en zullen morgen met een lerares naar de winkel gaan om inkopen te doen. We hopen dat het gaat lukken om dit goed op te starten voordat we naar Nederland gaan en anders mogen de andere vrijwilligers de verantwoordelijkheid op zich nemen.

Naast het project vermaken we ons ook goed in de weekenden. We zijn een dagje naar Lake Victoria geweest. We gingen hier naartoe met de boda en wilden toen aan de overkant gaan lunchen en weer naar huis gaan. We hebben de boda drivers meegevraagd op de boot en uitgenodigd voor de lunch. Dit vonden ze echt geweldig, ze waren wel bang op de boot, maar hebben echt genoten. Heel leuk dat je zo hun dag kunt maken.

Afgelopen weekend zijn we naar Jinja, een plaatsje bij de oorsprong van de Nijl, geweest. Het was een heerlijk ontspannen weekend. De natuur is daar prachtig en we hebben lekker gevaren. Ook zijn we een ochtend gaan kajakken. Dit was super leuk, maar ook echt zwaar. We moesten hele stukken tegen de stroming in peddelen, waardoor je soms gewoon stil bleef hangen terwijl je keihard aan het peddelen was. Maar de terugweg hebben we dan ook letterlijk niets gedaan haha. Gewoon lekker in het bootje gelegen en we kwamen netjes weer terug bij de haven. Ook hebben we hier nog aapjes gezien, er waren er echt heel veel, superleuk!

Tot zover onze update!

See you soon!