Hoi iedereen!

We zijn vanmorgen aangekomen in Kampala, tijd voor onze tweede blog.

Zaterdagochtend zijn we naar het centrum van Entebbe gelopen om geld te pinnen en een simkaart te kopen. Dit was heel lang lopen, dus we moesten eerst even water kopen. We hebben een miljoen Oegandese shilling gepind haha. Toen liepen we naar een kantoor om een simkaart te kopen. Hiervoor bleken we onze paspoorten nodig te hebben, dus moesten we weer helemaal terug naar het guesthouse lopen.

Op de terugweg zagen we een klein marktje met kleding en daar heeft Joanne een leuke Afrikaanse rok gekocht. Ook kwam onze grote vriend (de ‘dorpsgek’) nog met veel lawaai vanaf de overkant van de weg naar ons toe gesprongen. Hij vroeg opnieuw om onze telefoonnummers en toen ook om ons e-mailadres. Allebei gaven we het natuurlijk niet, maar hij gaf wel zijn eigen e-mailadres met wachtwoord (boda-boda). Hij vroeg ons geboortejaar en toen Corine zei: ‘1997’, schreeuwde hij: ‘Mammy you grow fast!’ en toen zei Joanne ‘1996’, zei hij: ‘Oh, I love you more!’.

Bij het guesthouse hebben we even gechilld en toen zijn we weer teruggelopen om onze simkaart aan te vragen. Ze moesten wel heel veel gegevens opschrijven en foto’s maken enzo, maar het is gelukt. Toen zijn we naar de markt gelopen, wat ook heel ver was. Het was leuk om de markt te zien en we hebben chapati gekocht. We wisten nog niet helemaal hoe dit werkte, dus hebben de ‘pannenkoek’ zonder ei op, maar dat was prima ?

Zondagmorgen hebben we weer ontbeten bij het guesthouse, alleen was dit keer het ei grijs. Heel gek, we wisten niet goed of we het wel konden eten, maar het bleek heel normaal te zijn. Toen zijn we naar de kerk gelopen, waarbij we onderweg veel minder boda-boda’s zagen dan normaal en iedereen hele mooie kleding droeg. De kerk was wel anders dan we verwacht hadden. Eerst sprak niemand ons echt aan, maar toen moesten we ons wel voorstellen. Alleen hadden we niet gehoord dat ze dat zeiden (want we verstonden de helft niet), maar een vrouw naast ons hielp even. Toen de dienst begon was er nog bijna niemand in de kerk, maar het werd steeds voller en aan het eind was de kerk mega vol.

Zondagmiddag hebben we eigenlijk niets gedaan, we hebben ons vermaakt met wat spelletjes. Toen kregen we heel erge trek, dus we wilden graag vroeg eten. We gingen dus op zoek naar de vrouw van de receptie, maar die konden we nergens vinden. Er stond een mooie bel bij de receptie, maar die had niet veel effect. Om kwart over 5 gingen we toch nog een keer op zoek en in haar eigen tuin vonden we haar eindelijk. Ze zei dat ze ons zou roepen als het klaar was en dat was uiteindelijk om kwart over 7! Tijdens het wachten kregen wij steeds meer trek, uiteindelijk waren we vet misselijk. We waren ook bang dat we een vis met ogen en graden zouden krijgen, waardoor we nog misselijker zouden worden. Dit viel mee, de eerste paar happen waren heel lekker, daarna leek het opeens heel zout en dat was minder. Maar we hadden onze honger gestild. Toen Joanne in bed wilde gaan liggen, ging ze bovenop de klamboe zitten en scheurde deze open. Lekkere actie. We hebben de klamboe toen dichtgedaan met een elastiekje en dat werkte prima.

Maandagmorgen ging al vroeg de wekker en werden we (een kwartier te vroeg!) opgehaald. De rit naar Kampala ging goed, het is echt super mooi hier! Soms was het wel een beetje eng, omdat de auto’s hier heel dicht op elkaar rijden. Toen we bij ons huis aankwamen, was Eva (de coördinator) daar voor de introductie. We hebben veel informatie gekregen en zijn met de boda-boda naar de supermarkt geweest.

Morgen gaan we voor het eerst naar het project, om daar kennis te maken!

Groetjes!